Straks gaan we het laatste weekend in voor ik opnieuw moet beginnen werken. Wat zeven maanden geleden nog een oeverloze lange vrijheid leek, is zondag afgelopen...
Wat heb ik intens genoten van de tijd met mijn kleine mannetje die nu al niet zo klein meer is.
Ik heb hem zien veranderen van een klein nietig wezentje dat in juni ons gezinnetje kwam vervoegen tot een klein mannetje met een stralende lach, prachtige oogjes, grijpgrage handjes en al een heel eigen willetje.
En het wordt elke dag leuker. Een cliché dat al door veel mama's voor mij gezegd is, maar toch o zo waar is!
En nu moet mijn kleine ventje maandag voor het eerst naar de crèche en ik voor het eerst weer aan het werk. 'Het is voor allebei goed', hoor ik overal rond mij zeggen. En 'zo wordt hij een sociaal mannetje en jij kan behalve mama ook weer gewoon jij zijn.' Dat kan allemaal best zijn, maar waarom voelt het dan niet zo.
Gaan ze in de crèche wel weten dat hij graag met zijn popje slaapt? En dat hij na zijn groentepapje een paar slokjes water uit een bekertje drinkt. En dat hij graag heeft dat je voor hem zingt... en... en...en....
En zal hij nog veel 'eerste keertjes' sparen voor als hij bij ons is? Omrollen, kruipen, rechttrekken, lopen, ... al die grote mijlpalen die nog voor hem liggen.
Ik heb nooit kunnen denken dat je zo ontzettend veel van zo'n kleine ukkie kan houden. Onvoorwaardelijk en met heel je hart. Maar het kan, écht! Elke dag meer en meer!
Maandag zal voor allebei de eerste dag zijn van ons nieuwe leven, maar we komen er wel! Apart en toch samen!
2 opmerkingen:
ja, ja, de grote dag nadert. Ik ken die gevoelens wel die je beschrijft, maar geloof het toch maar dat dat over gaat. Het wordt gewoon anders, maar daarom niet slechter. Je gaat alles op een andere manier beleven, maar daarom niet minder goed. En nu kan je op school eindelijk al je verhalen en belevenissen direct vertellen, zonder dat je ze moet opsparen. Dat helpt om deze moeilijke periode door te komen. En we zullen zeker met alle plezier luisteren. Wat wel een nadeel is: de avondbewakingen worden vanaf nu lastiger. Nu is het nog eens zo erg als je iedereen ziet vertrekken en jij moet nog wat langer blijven. Ik wil je de moed niet ontnemen, hoor! Als het niet meer gaat, ge weet mij wonen, hé! Gewoon de deur naast die van jou! Geniet nog van die laatste dagen en tot maandag, vol goede moed en voornemens!
Dag Charlotte, met tranen in mijn ogen heb ik je schrijven gelezen.Ik kan heel goed aanvoelen wat jij nu voelt. Ik heb er zelf altijd heel veel moeite mee gehad mijn kinderen ergens te laten wanneer het niet anders kon.Maar eens de stap gezet viel dat altijd wel mee.En een kind kan op die manier zijn horizon verbreden, wat toch ook nodig is.Aiken zal het wereldje ontdekken van andere kindjes, van lieve mensen die naast mama en papa ook goed voor hem zullen zorgen.Elke dag zullen ze je vertellen wat Aiken weer heeft bijgeleerd en hoe zijn dagje verlopen is.Jij en Filip gaan dan 'savonds en in de vrije dagen nog meer van Aiken genieten.Goede moed voor jullie drie en wij duimen ervoor,
Oma.
Een reactie posten